*چند روزپیش توی میدون انقلاب یه مینی بوس آبی بود.یه آقاهه جلوش وایساده بود و داد می زد:استادیوم،استادیوم.
از پنجره ش پسرای 17،18 ساله با پرچم آبی آویزون بودن و جیغ و داد می کردن.
برای یه لحظه ی کوتاه ایستادم.وسوسه شدم بپرم بالا.حسودیم شد به اون همه بغض و خنده و شادی و درد که با همین شعارها و پرچم ها دود می شه و می ره هوا!
*سعدی گلستان رو یه همچین سالی نوشته.بهار در بهار.مصادف شدن ربیع الاول با بهار شمسی.شیخ شیراز توی همچین سالی یکی از شاهکارهای ادبیات فارسی رو خلق کرده.
*بازم جای امیدواریه مهم ترین مساله کشور از گوجه فرنگی به بنزین تغییر کرد!
*عزیز آسمانی،از تو ممنونم به خاطر درختان سبز و آسمان آبی.باران و نسیمی که می وزد و بهار که انگار خلاصه ی تمام عطرها و حرف های خوب است.
*درهم.مثل روزهای آخر اسفند.مثل بوی وایتکسی که می پیچه لای سبزه های تازه سبز شده.مثل ماهی های کوچک قرمز.مثل آدم هایی که عجله دارن این روزها.آدم هایی که رنگی می شن،سفید می شن،سیاه می شن.رنگی می شن،سیاه می مونن،سپیدی می خوان.آدم هایی که رنگی ان.خود رنگن.خود بهارن!
درهم.مثل بهار درهم از عید دیدنی ها و بوسه ها و تخم مرغ ها و تخمه ها.بهار درهم از پیک های شادی و غم.بهار درهم از بهار.
*این یادداشت درهم بود.مثل روزهای آخر اسفند.مثل عید!
*هزاران بار مهر و شادی نثار روزهایتان.
سال خوبی داشته باشید سرشار از زیبایی و عطرهای دوست داشتنی!
*گفتم:بهار
گفتی:گل
گفتم:با یک گل بهار نمی شود
گفتی:گل
گفتم:بهار
گفتی:چه یک گل، چه هزار گل
بهار برای آمدن بهانه نمی خواهد!
خودم!-۴/۸/۱۳۸۴
*زنگ می زنم به زهرا و برای بار هزارم یک اس ام اس را می فرستم:زهرا به خدا من راضی نیستم.از اون سر شهر توی این شلوغی بیاین این سر شهر.خودم یه روز میام می گیرم.
و زهرا:ما که با هم تعارف نداریم.اصلا اونورا کار داریم.
دیگر اصرار نمی کنم.گوشی را می گذارم و می روم سراغ آهنگ هایم و زیر لب زمزمه می کنم:تو امشب گل نازی!!!
زنگ که می زنند از پله ها سرازیر می شوم رو به پایین.به زهرا می رسم که چه قدر بزرگ شده و شوهرش کارت عروسی را با لبخند می دهد به من.
و من که چندان شبیه لبخند نیستم می گیرمش.
می گوید:متنش رو نمی خونید؟
زهرا را نگاه می کنم و شبیه لبخند می شوم:پشت تلفن قبلا برام خونده زهرا.
سی دی را می دهم دست زهرا:هر چی آهنگ شیش و هشتی داشتم ریختم توش.
زهرا شبیه لبخند نیست.خود لبخند است این روزها.
می روند و من به اتاقم برمی گردم که دست کمی از جنگ جهانی ندارد!وسط آن همه شلوغی چیزی می درخشد.جلو که می روم دفتر مشق کلاس اولم را می بینم.اولین قدم های نوشتن.و تمام خاطراتم را که روی هم انبار شده.کارت های تبریک عید از آدم هایی که نمی دانم الان کجای این دنیایند.مجله های عزیز کودکی ام.و نامه هایی که سر کلاس های خمیازه آور با بچه ها رد و بدل می کردیم...
*همه می روند.من در خانه می مانم و می گویم حوصله ندارم.مامان فشفشه و منور خریده.می روند که از روی آتش بپرند و من می مانم که گوش هایم را بگیرم و فکر کنم کجای بمب ترکاندن لذت دارد؟از پشت پنجره به حجم روشنایی نگاه می کنم که همه جا را انباشته.به دست هایی که با لذت روشن می کنند و به آتش هایی که افروخته می شوند.چراغ ها را خاموش می کنم و خانه تاریک می شود بی هیچ لذتی...
*من هم می روم.می روم تا روشنایی.افروخته ام از حسی که نمی دانم چیست.دستی آبی روی آتشی می ریزد و من فکر می کنم:کاش دستی بود که خاموشم می کرد...
لنی اول با این جوان،که یک کلمه هم انگلیسی نمی دانست رفیق شده بود.به همین دلیل روابطشان با هم بسیار خوب بود.اما سه ماه نگذشته بود که عزی شروع کرد مثل بلبل انگلیسی حرف زدن و فاتحه ی دوستیشان خوانده شد.فورا دیوار زبان میانشان بالا رفته بود.دیوار زبان وقتی کشیده می شود که دو نفر به یک زبان حرف می زنند.آن وقت دیگر مطلقا نمی توانند حرف هم را بفهمند.
(خداحافظ گاری کوپر-رومن گاری)
*مسخره س !خیلی وقته حرف هم دیگه رو نمی فهمیم،بس که با هم حرف می زنیم!
پی نوشت:چرا یاد گرفتیم این قدر زود قضاوت کنیم در مورد آدم ها؟
لطفا اینجا رو بخونین.و برای دفاع از این حرکت لینک بدین.
ممنون.
شاد باشید و سربلند!
۱.مرسی از فیروزه که باعث شد دست استکبار جهانی از این وبلاگ قطع بشه!
۲.من کلی فعال شدم،به لینک دونی نگاهی بیندازید!
دیوار شیشه ای.این روزها انگار دارم در خانه ای با دیوارهای شیشه ای زندگی می کنم.انگار افکارم،عقایدم و حرف هایم را همه می بینند،می شنوند و بدتر از همه به آن می خندند و شاید حتی تحقیرش می کنند.این روزها«یواشکی هایم» بدجور حراج شده!