بگذریم

*زنگ می زنم به زهرا و برای بار هزارم یک اس ام اس را می فرستم:زهرا به خدا من راضی نیستم.از اون سر شهر توی این شلوغی بیاین این سر شهر.خودم یه روز میام می گیرم.

و زهرا:ما که با هم تعارف نداریم.اصلا اونورا کار داریم.

دیگر اصرار نمی کنم.گوشی را می گذارم و می روم سراغ آهنگ هایم و زیر لب زمزمه می کنم:تو امشب گل نازی!!!

زنگ که می زنند از پله ها سرازیر می شوم رو به پایین.به زهرا می رسم که چه قدر بزرگ شده و شوهرش کارت عروسی را با لبخند می دهد به من.

و من که چندان شبیه لبخند نیستم می گیرمش.

می گوید:متنش رو نمی خونید؟

زهرا را نگاه می کنم و شبیه لبخند می شوم:پشت تلفن قبلا برام خونده زهرا.

سی دی را می دهم دست زهرا:هر چی آهنگ شیش و هشتی داشتم ریختم توش.

زهرا شبیه لبخند نیست.خود لبخند است این روزها.

می روند و من به اتاقم برمی گردم که دست کمی از جنگ جهانی ندارد!وسط آن همه شلوغی چیزی می درخشد.جلو که می روم دفتر مشق کلاس اولم را می بینم.اولین قدم های نوشتن.و تمام خاطراتم را که روی هم انبار شده.کارت های تبریک عید از آدم هایی که نمی دانم الان کجای این دنیایند.مجله های عزیز کودکی ام.و نامه هایی که سر کلاس های خمیازه آور با بچه ها رد و بدل می کردیم...

*همه می روند.من در خانه می مانم و می گویم حوصله ندارم.مامان فشفشه و منور خریده.می روند که از روی آتش بپرند و من می مانم که گوش هایم را بگیرم و فکر کنم کجای بمب ترکاندن لذت دارد؟از پشت پنجره به حجم روشنایی نگاه می کنم که همه جا را انباشته.به دست هایی که با لذت روشن می کنند و به آتش هایی که افروخته می شوند.چراغ ها را خاموش می کنم و خانه تاریک می شود بی هیچ لذتی...

*من هم می روم.می روم تا روشنایی.افروخته ام از حسی که نمی دانم چیست.دستی آبی روی آتشی می ریزد و من فکر می کنم:کاش دستی بود که خاموشم می کرد...