آن روزها رفتند
آن روزهایی کز شکاف پلکهای من
آوازهایم،چون حبابی از هوا لبریز،می جوشید
چشمم به روی هر چه می لغزید
آنرا چو شیر تازه می نوشید
گویی میان مردمکهایم
خرگوش نا آرام شادی بود
هر صبحدم با آفتاب پیر
به دشتهای ناشناس جستجو می رفت
شبها به جنگلهای تاریکی فرو می رفت...
(قسمتی از شعر آن روزها-فروغ فرخزاد)
*آن روزها برگشته اند!
امید با تمام سرسبزی اش زیر پوستم می دود و دلتنگی ها را کنار می زند.
من آماده ام برای فتح تمام قله های اطراف...مثل آن روزهای دور.روزهایی که تمام ثانیه هایم انباشته از عطر گیج هزار آرزوی زلال بود!
*از لطف و مهر تمام دوستهای خوبم ممنونم.و از صمیم قلب براتون آرزوی شادی همیشگی می کنم و روزهایی خوب،پر از ترانه های آبی!
*راستی،عیدتون هم مبارک!
*!!!!!!!!!!!!!(از علامت تعجب گذاشتن خوشم میاد!!)
گرما کلافه ام می کند.کولر خراب است.نمی دانم کجا بروم،دیگر اتاق خودم را هم نمی شناسم.فرش و صندلی ندارد.کارتونهای موز پر از مجله و کتاب و نوار روی هم چیده شده اند.
جزوه هایم روی زمین پخش شده و ضبط می خواند:
گل گلدون من،ماه ایوون من
از تو تنها شدم چو ماهی از آب
با خودم فکر می کنم کجای این دنیای بزرگ مثل اتاق کوچک من پیدا می شود؟و باز فکر می کنم این اتاق کوچک دلبازترین و عزیزترین جای دنیاست.
آسمون آبی می شه
اما گل خورشید رو شاخه های بید دلش می گیره
دیروز تمام خاطرات کودکی ام را دم در گذاشتم.مجله ها،عروسکهای پاره،مداد شمعی های کوچک و خوب می دانم که عادت خواهم کرد...
بیا ره توشه برداریم
قدم در راه بی برگشت بگذاریم
ببینیم آسمان هر کجا آیا همین رنگ است؟
(مهدی اخوان ثالث)
****
این آخرین پستی است که از توی این اتاق می نویسم.
همیشه شاد باشید و سرشار از آرزوهای رنگی!