تولدتان مبارک آقای نویسنده!

من یک روز می­توانم یک کتاب بنویسم و اسمش را بگذارم: بررسی تحول نمونه امضای هوشنگ مرادی کرمانی در طول زمان.

بار اول جلوی پارک قیطریه بود. دبستانی بودم، تازه قصه­های مجید را خوانده بودم. یکهو داد زدم:بابا، هوشنگ مرادی کرمانی، نگه دار.

 پریدم پایین، شیوه امضا گرفتنم مثل آدم دزدیدن بود، صبح جمعه یکهو یک ماشین جلویتان نگه دارد و یکی سراسیمه بپرد پایین.

امضا گرفتم و چسباندمش اول دفتر خاطراتم.

بار دوم آنتراکت وسط یک تئاتر، با برادرم رفتیم جلو و گفتیم ما دیشب شما را توی تلویزیون دیدیم، خیلی خوب حرف زدید!!

بار سوم سالن فرودگاه.

بارهای بعد را خوب یادم نیست. لابد نمایشگاه­های کتاب، امضایش اول کتاب­های خودش.

یک بارش را دقیق یادم است، چهلم آقای صابری(گل آقا) بود، سالن کانون پرورش، خیابان حجاب.اول،دوم دبیرستان بودم .

ردیف ما نشسته بود، زیر چشمی نگاهش می کردم. آمد بلند شود برود که من دویدم جلو و شروع کردم حرف زدن. به معنای واقعی کلمه داشتم چرت و پرت می­گفتم، الان که فکرش را می­کنم خجالت می­کشم.

همان موقع یک بازیگر معروف هم آمد و شروع کرد به حرف زدن با او.

مرادی کرمانی سلام کرد و به آقای بازیگر گفت: ببخشید، الان دارم حرف می­زنم.

داشت با دقت به حرفهایم گوش می­داد.

این برخوردش را هیچ­وقت فراموش نمی­کنم. این همه تواضع و مهربانی در برابر من که بی­وقفه داشتم آسمان ریسمان می­بافتم به هم.

هوشنگ مرادی ­کرمانی از نزدیک هم مثل کتابهایش است، همان­قدر عزیز و دوست داشتنی، تولدش مبارک و خوش به حال ادبیات ایران که کسی مثل او را دارد.

­

                                     

«یک روز توی اتوبوس بودم. غم غربت، بیکاری، گرسنگی، سرخورگی گریبانم را گرفته بود. گیج بودم. تو این دنیا نبودم. نمی­خواستم برگردم کرمان. جوانی آمد بالا و گفت:"غریبم، گرسنه­ام."

همسن خودم بود. دلم سوخت. عقب اتوبوس، روی صندلی، بغل مرد چاق و کت و گُنده­ای نشسته­بودم. داشتم خفه می­شدم. دست کردم تو جییم 15 ریال درآوردم 5 ریال دادم به جوان و یک تومان را هم گذاشتم تو جیبم که با آن نان و لوبیا بخورم. جلوی دانشگاه تهران، پیاده شدم. یادم افتاد که قبلا پول خرد نداشتم. 15 ریال از کجا آوردم؟ دیدم ندانسته و ناخواسته، گیج و منگ، دست کرده­ام تو جیب مرد چسبیده به من 15 ریال برداشته­ام 5 ریال داده­ام به جوان گرفتار و یک تومان هم گذاشته­ام توی جیب خودم. حسابی ترسیدم. دنبال اتوبوس دویدم. اتوبوس رفت. پشت سرم را نگاه می­کردم.از همه­ کس می­ترسیدم. پشت سرم را نگاه می­کردم و می­دویدم…

چه قدر پشت سرم را نگاه کنم و بترسم؟ چه قدر با خودم حرف بزنم، برای شنونده­های رادیو، تماشاگران سینما و خواننده­هام حرف بزنم. تا کی قصه بگویم؟

شما که غریبه نیستید. خسته شدم. نه، خسته نشدم. ادای خسته­ها را در می­آورم. هنوز دره ها و کوه­های شمیران صدای پاهایم را می­شنوند. توی باران، توی برف، زمستان و تابستان. اگر دوباره به دنیا بیایم کوهنورد می­شوم! چه کیفی دارد کوه…  

از شما که غریبه نیستید. هوشنگ مرادی کرمانی. انتشارات معین.»