آدم ها-۳

سیزده­ساله ام.با قد دراز، اگر کسی دوستم داشته­باشد می­گوید قدت بلند است، اگر کسی دوستم نداشته­باشد می­گوید: دیلاق.

خودم می­گویم دراز، نظری راجع­به خودم ندارم، برای همین دراز خوب است.

بالای ابرویم جای یک زخم است، وقتی بهش فکر می­کنم گریه­ام می­گیرد، به کسی نگویید اما تقصیر مادرم است.یک روز نشسته بودم روی زمین، جلوی تلویزیون. خم شده­بودم و گاهی مشق می­نوشتم و گاهی تلویزیون نگاه می­کردم. دفترم را گذاشته بودم روی میز کوچکی که جلوی تلویزیون است و وقتی مهمان داریم، مادر رویش میوه می­گذارد و شکلات می­گذارد و  شیرینی می­گذارد و به من چشم­غره می­رود که دست نزن.

پیشانی­ام خورد به لبه میز. سرم گیج رفت، نه چون سرم خورد به میز. چون مادرم زد. زد پس گردنم و گفت:دیلاق، هزار بار بهت گفتم میری دستشویی این دمپایی­ها رو خیس نکن، آخه جلو تلویزیون جای درس خوندنه، تو قوز کردی دوباره؟

سرم را که بلند کردم، دیدم رنگ از صورت مادرم پرید. بی­حرف دستم را گرفت و من دیدم آن یکی دستم که به پیشانی­ام بود کمی قرمز شده، خون!

جایش دارد خوب می­شود، اما جای این زخم توی قلبم نه. هر زخمی یک جایی هم توی قلب دارد. می­فهمید که، وقتی می­پرسند پیشانی­ات چی شده نمی­توانم بگویم کار مادرم است که!

با این همه دوستش دارم، نه فقط چون مادرم است. چون مادرم از آن آدمهایی است که بهم می­گوید قدبلند. دو، سه بار صدایم کرد دیلاق که یک بارش را همین الان برایتان تعریف کردم. تازه،فکر کنم آن روز از یک چیز دیگر عصبانی بود. مثلا از اینکه من تا ابد تنها بچه­اش می­مانم. می­دانستید؟ آن روز این را تازه فهمیده بود.

یک چیزی هست توی این دنیا که خیلی دوستش دارم، بیشتر از هر چیزی. اسمش را نمی­دانم. یعنی الان نمی­دانم چیست. هر وقت می­آید یک اسم تازه دارد. مهربان است، برایم شکلات و اسمارتیز می­آورد، نگاهم می­کند و می­گوید وای چه خوشگلی تو، چه قد باشکوهی. برایم قصه می­خواند و شعر می­خواند و وقتی حرف می­زنم گوش می­کند. به من حسودی می­کند، به اینکه باهوشم و خوشگلم و این­قدر خوب و مهربانم. این­ها را خودش می­گوید، تا وقتی نگفته بود نمی­دانستم من این­ها هستم.

من کتاب خیلی دوست دارم. این دوستم را از توی یکی از همین کتاب­ها پیدا کردم. مادرم یک بار در اتاقم را باز کرد و گفت داری با خودت حرف می­زنی؟

با خودم حرف نمی­زدم. با دوستم حرف می­زدم. مامان چون نمی­تواند دوستم را ببیند فکر می­کند من دیوانه­ام. این فکر مامان هم رفته پهلوی جای زخم توی قلبم. خوب نیست مامان آدم حرف آدم را باور نکند.

چون دوستم را نمی­بیند یعنی وجود ندارد؟ این منطقی نیست، چون من دوستم را می­بینم و خیلی هم دوستش دارم.

تازه، به نظرم مادرم نمی­داند پیدا کردن دوست وقتی آدم قد به این بلندی دارد و نمی­تواند ردیف­های اول بنشیند، چون همیشه جلوی تخته را می­گیرد، چه قدر سخت است.

ردیف­های آخر جای بچه­هایی است که مقنعه پفی می­پوشند و موهایشان را می­ریزند روی پیشانی و توی کیفشان قرقره نخ است و مدرسه که تعطیل شد برای پسرهای دبیرستان کوچه بالایی سوت می­زنند و صدای خنده­شان خیابان را برمی­دارد.

من بچه ردیف آخر نیستم، فقط یکی از خصوصیات ردیف آخری را دارم، درسم خوب نیست.

راستی، یک چیزی را دروغ گفتم. دوست توی کتابم برایم شکلات و اسمارتیز نمی­آورد. از خودم درآوردم، چون یک بار دیدم یکی از پسرهای دبیرستان به یکی از بچه­ها یک بسته شکلات داد.

از آن به بعد دوست دارم خیال کنم دوستم برایم شکلات می­آورد.

می­دانید که، خیال چیز خیلی خوبی است. من چون بلدم خوب خیال کنم کم گریه می­کنم، وگرنه خیلی بیشتر از این­ها گریه ذخیره دارم،خیلی بیشتر.