از نتوانستن

می­خواستم بگویم پهلویم بمان،نرو...نگفتم،بلد نبودم.هیچ­وقت ننشسته­بودم جلوی کسی و اشکهایم را قورت بدهم و صدایم را نازک کنم که پهلویم بمان.دیدم نمی­توانم،گلویم می­سوخت و دلم می­خواست فقط یک بار،به جای اینکه هی توی بوفه­ی دانشکده،توی ایستگاه بی آر تی،روی چمنهای جلوی بانک،روی سکوی جلوی مرکزی،پای تلفن..مسخره بازی درآورده باشم و توی همه­ی جمله هایم کلمه ریخته­باشم که کسی را بخندانم،کاش فقط یک بار نرو گفتن را تمرین کرده­بودم،یک بار فقط...