فصل شکفتن

هر وقت دلم گرفت به تو فکر می کنم،که با هم نشسته ایم روی یک نیمکت،باد می آید و ما داریم این آهنگ را گوش می دهیم و پاهایمان را تکان می دهیم.برگهای نارنجی می چرخند توی دستهای باد و ما شبیه آدمهای خوشبخت توی فیلم ها می شویم.که اگر تصویر ما را می گذاشتند جلوی خودمان نگاهش می کردیم و می گفتیم:هی کاش ما جای این دو تا بودیم.

کمند آدمهایی که وقتی کنارشان هستی شبیه آدمهای خوشبخت توی فیلم ها بشوی.من تو را دارم و از این بابت خیلی خیلی خوشحالم.چه خوب که دوباره می نویسی،گیرم بهانه ی دوباره نوشتنت اشک بیاورد به چشمهای آدم.