داستان بی پایان

بیا اسمش را بگذاریم بی پایان،اسم داستانم را.بنشین جلویم تا برایت تعریف کنم،دستانم را بگیر که ببینی شبیه دستهای تمام آدمهای این شهر است.

بیا اصلا از آن دورها شروع کنیم.از خیلی وقت پیش،از آن روزهایی که طعم خوشبختی چیزی بود شبیه طعم پاستیل های خرسی.

من را ببین،مثل همیشه ام.شبهای امتحان کتابم را پهن می کنم جلوی تلویزیون.دو خط می خوانم و پنجاه بار کانال ها را بالا و پایین می کنم،بعد می روم پای کامپیوتر،خبر ها را می خوانم و خنده ام را قورت می دهم.(اینجایش شبیه همیشه نیست،در برنامه شبهای امتحان،به جای داستانهای مرگ و انفرادی خواندن،همیشه «رامونا» بود مثلا یا «مانولیتو».)

راستی،چون این داستانم خیلی بی ربط است بگذار این را هم برایت بگویم.که شب انتخاب واحد این ترم،به زور بیدار ماندم تا کلاس منطق الطیر دکتر شفیعی کدکنی پر نشود.زود گرفتمش و هی رویای کلاس های سه شنبه صبح ترم بعد را در سرم داشتم.کلاس های سه شنبه هم پَر!دکتر شفیعی از ایران رفت.بعد بیا برای دلخوشی من شعر بخوان:

«به شکوفه ها،به باران برسان سلام ما را » یا مثلا «هر کجا هست خدایا به سلامت دارش»

*دانشجوی شب امتحان کلا موجود بدبختی است،چه برسد به اینکه امتحان معوقه داشته باشد آن هم وسط ماه رمضان و تابستان و این حال و اوضاع.

---

*فید اینجا کمی مشکل داشت،حالا کار می کند به گمانم.فید لحظه های کاغذی