آسمان پر از قاصدک بود.هر طرف را نگاه می کردی قاصدک توی هوا موج می زد،پرواز می کرد.یاد «پرین» افتادم.فکر کردم می شود این قاصدک ها را گرفت یعنی؟دست داد بهشان که ببرندت به آسمان،به شادی،به آرزو...آدم ها به قاصدک ها تنه زدند و رد شدند...
گرد و غبار آسمان را پوشاند.قاصدک ها محو شدند.دستانم خالی مانده بود و می سوخت...
به وبلاگ من هم یه سر بزنین درامد و ترفند و برنامه های جدید و فیلم و اهنگ و ....... و دیگه هرچی بخواین داریم
راستی جدیدا نرم افزار های تبلیغاتی که باعث افزایش بازدید و ...... مثل ارسال اس ام اس گروهی و ارسال نظرات گروهی و....... دارا می باشد که ما حراج کردیم اگه نیای از کفت رفته
من می خواستم به وبلاگ این آقا سر بزنم.حیف شد.یه بازدید کننده از دستش رفت.
:))
منم از دیروز حسابی رفتم تو فکر کارتون‌های قدیمی‌مون!... دلم انقدررررر می‌خواد همه‌شون رو دوباره ببینم!
یه نوع حمله ی عصبیه فکر کنم... آدم اعصابش که می ریزه به هم یاد خاطرات کودکیش می افته... من که خودم اینطوریم.
خب پس من کلا حمله ی عصبیم!
من وقتی نمیتونم قاصدکی رو بگیرم تا آرزوم رو در گوشش بگم. با چشم قاصدک رو دنبال می‌کنم و در دلم آرزوم رو میگم و مطمئنم که آرزویم را به آسمان خواهد برد و خدا خواهد شنید.
چرخ گردون همچنان در کار است از چه غمگینی.. .
چه قاصدکی؟ چه آسمونی؟
چه کشکی؟
خدمات دولت نهم جلوی آسمونا گرفته.....
زمینی زمینی شدیم.
این روزها اصلا نمیتونم به قاصدکم فک کنم.....
همه چیز سیاه ه ه ه ه ................
خدایا میشنوی؟
خداییش اون موقعا این قاصدکا واسه منم سوال بودن!الان کلا هیچی نمیبردت آسمون!حتی کراک!
تو رو خدا بی خیال اسمون شید بسه دیگه ! بذارید ژاهامون بیاد رو زمین اصلا .....
انگار ادا داشت این پستت مریم.
راستی دلم برات خیلی تنگ شده. امیدوارم ببینمت. وبلاگت رو که خوندم اینقدر دلم گرفته بود. دندونام بهم می خورد. کاش دوباره فضای وبلاگت مثه قبل باشه. اروم. اروم. اروم.
وقتی بچه بودم قاصدکها رو میگرفتم و توو گوششون آروم میگفتم که سلام منو به خدا برسونن...
خودمم باور نمیشه این روزا دیگه اصلا خدا واسم مهم نیست.
دست کشیدم بر هوا. نه آن هوایی که سبز باشد ها. که دیگر گذشت از لذت های کوچک وقتی که این ملت با خویش حمل می کرد بر مچ های نحیفش. دست کشیدم بر آن هوایی که تو را به من نزدیک تر می کرد. عشق داشتم که زودی دستم بخورد به تجسم تو، گیرم همه ی کلمات تعفن گرفته باشدشان. اما تو را آن ور خالی ها داشتم برای خودم. و این بسم بود به قاصدک سوگند
حلالم کنید مسافرم
آنچه می بینم دیوار است ، آه این سخت سیاه ، آنچنان نزدیک است ، که چو بر می کشم از سینه نفس ، نفسم را بر می گرداند ، ره چنان بسته که پرواز نگه ، در همین یک قدمی می ماند
ه.ا.سایه
بسی بسیار ناز بود این نوشته ات مریمم...
یکهو دلتنگت شدم شدید مریم خانوم...
دو روزیه که فرزاد چند تا آهنگ از آهنگای بچگیمونو پیدا کرده و ما مدام گوش میکنیم به این آهنگا... اینقدر دلتنگیم برای بچگی هامون که نگو...چقدر ساده بود همه چی...ساده و رنگی و آروم...
نیستی دخترجان چرا. که باز با هم شوخی کنیم و الکی دل-خوشی. بگو ببینم تئاتر دیروز خوب بود؟ خودت خوبی؟ خب. حوصله ام سررفته و دیگر مثل همیشه نیستم.
آری اینچنین بود ندای قاصدکها
یادش بخیر قدیما وکارتوناش
سلام مریم عزیز با اینکه ۲۰سالته ولی خیلی بیشتر از سنت میفهمی و مینویسی......... منو سخت جذب وبلاگت کردی موفق باشی خانم خانما
از لطفتون ممنونم
[گل]
کاش اپ کنی مریم!