یک جور قشنگ

یک جور خوبی باران می آمد.من کفش پاشنه بلند پایم بود و از روی تمام چاله های رنگین کمانی می پریدم.(برای من یک سانت هم پاشنه بلند محسوب می شود!)

دلم برای هیچ کس تنگ نبود.بعد نشستم توی ماشین،جوری که انگار اگر خودم را توی یک فیلم می دیدم می گفتم کاش من جای این دختره بودم.که سرش را تکیه داده به شیشه ی عقب،باران دارد می بارد و یک لبخند مطمئن گوشه ی لبش را کج کرده.از آن لبخندهایی که هیچ چیز خرابش نمی کند.و چشم هایش دارد نگاه می کند به خوشبختی که موج می زند توی هوا.

دخترک نه ده ساله ای  داشت راه می رفت زیر باران،و چیپسش را با ژست قشنگی بغل کرده بود.که یعنی تمامش مال خودم است،به هیچ کس هم نمی دهم.عین خیالش هم نبود که باران،به قول مامان مثل دم اسب می بارد.

 بعد از ماشین که پیاده شدم.دوباره از روی چاله های رنگین کمان پریدم تا برسم به سالن عروسی و کلی دوست خوب.جوری که انگار هیچ فاصله ای بینمان نبوده.جوری که انگار همه ی ما هنوز توی همان مدرسه همکلاسیم.

مثل آدم های خوشبخت توی فیلم ها که زندگی را بلدند،مثل تمام قصه هایی که پایانشان شادی است و خوشی،گاهی آدم با یک لبخند بزرگ روی صورتش به خواب می رود.که یک جور قشنگی عطر مرموز و زلال بهار می پیچد توی خوابش.من همانم الان،گیرم به عاریه گرفته باشم این شادی را.