در گذر این روزها...

 *این پست تقدیم می شود به باران عزیز به پاس مهربانی ها و دلگرمی هایش که بعد از یک ماه انگیزه ای شد برای نوشتن...

*باغبان گر چند روزی صحبت گل بایدش
بر جفای خار هجران صبر بلبل بایدش

حافظ

*زمان بستر تغییرات است.

این قانون کهنه را به دیوار اتاق آویزان می کنم و روزی هزاران بار مرور...

از یاد نمی برم که گذشته برنمی گردد.

از یاد نمی برم که آینده دور است.

از یاد نمی برم که آدمها عوض می شوند و دوستان قدیمی دیگر همان دوستان قدیمی نیستند.

باشد،یادم می ماند،اما باور کن زمان می خواهد عادت کردن به این همه تغییر ناگهانی.

می دانی،فقط دو هفته دیگر در این خانه می مانیم.قرار است خانه را عوض کنیم و این تغییر بزرگی است!

من عادت کرده ام به پنجره قدی اتاقم و کاج توی حیاط،به بقالی سرکوچه،به همسایه های ناشناخته،به چنارهای رو به رو...

*عالی بود.تا آخر عمرم این سه هفته یادم نمی ره.11 تیر تا 31 تیر.دوره ی المپیاد ادبی.المپیاد سه مرحله است.برای مرحله اول کلی اضطراب داشتم و وقتی شنیدم قبول شدم باورم نمی شد.برای مرحله دوم حدود یک ماه بی وقفه درس خوندم.اما وقتی فهمیدم مرحله دوم قبول شدم خیلی ذوق نکردم،شاید به خاطر خیلی از دوستهام که قبول نشده بودن.

مرحله ی آخر یک دوره ی سه هفته ای در باشگاه دانش پژوهان جوان.

فوق العاده بود.کلا چهل نفر بودیم.(10 تا پسر و 30 تا دختر).

هنوز نتیجه مدالها رو اعلام نکردن.اما حتی اگر برنز هم بگیرم(که احتمالا همونه!) فکر نمی کنم خیلی ناراحت شم.

دوستهای خوب از سراسر ایران(یه سری مخ ادبیات!)،استادها (دکتر شمیسا،حسن میرعابدینی و ...)،کلاسهای فوق العاده،فضای باشگاه،ناهارها(!!) و ...

امروز که یکی از بچه های شیراز زنگ زد کلی ذوق کردم.دلم اونقدر برای بچه ها و کلاسها تنگ شده که خدا می دونه.

*از کجا باید می دونستم آخرش به اینجا می رسه؟

بازی وحشتناکیه،می دونم آخرش می بازم.حوصله مبارزه رو هم ندارم.خودم رو سپردم دست روزها.فکرمی کردم هیجان انگیزه.اما...برای تو چقدر مهمه که برای من مهم باشه لعنتی؟

*گفتم ببینمش مگرم درد اشتیاق

ساکن شود،بدیدم و مشتاق تر شدم

سعدی

---

پیوست:یه خواهش دارم از مینو ی عزیز،یکی از خواننده ها.مینو جان اگر امکان داره می شه یک ای-میل برای من بزنی،یا آدرست رو بگذاری خودم برات میل بزنم؟ممنون.