خیس خیس مثل خود بارون...

هیچ چیز عوض نمیشود شما دیدتان را عوض کنید رمز کار این است
 کارلوس کاستاندا

تو این وقت سال از بارون نوشتن خیلی می چسبه.فقط مشکل اینه که من این متن رو تو یک شب بارونی زمستان ۱۳۸۱ نوشتم.اینجا مینویسم شما هم بخونید:
مثل رویای تو شب.عینهو ستاره های خط خورده از دل سیاه شب.اصلا مثل خود خود شب.
میشینم کنار پنجره.داره بارون میاد.پنجره بخار گرفته.قیافه ی یه آدمو میکشم روی پنجره.داره برام شکلک در میاره.لجم میگیره.محکم پاکش میکنم.بلند میشم و میرم جلو آینه.خودمو تو آینه نگاه میکنم.مثل فیلمها جیغ میزنم:من داغون داغونم.بعد آینه رو میشکنم.خرده شیشه ها پخش میشه کف اتاق.پام میره روی یکیشون.جیغ میزنم از درد.مثل بچه کوچولوها بغض میکنم.
آخ.....نگاه کن.پام داره خون میاد.خون پخش میشه روی چادر گلدار نمازم.ادم باشه بشورمش.خسته م خسته ی خسته.خواب توی چشمامو پر میکنه.پلکام سنگین شده.داره
می افته رو هم.نباید بخوابم.میترسم!شبای بارونی همه چی وحشتناکه.اونم حالا.حالا که.......بی خیال.نمی خوام یادم بیفته.باید یادم بره.همه چی رو باید فراموش کنم.قصه ها از جلوی چشمام رژه میرن.میخوام پاکشون کنم.کاش میشد رویاها رو هم مثل کتابا پاره کرد.اصلا کاش هیج رویایی نبود.اون روزایی که برای آدمای بی رویا غصه میخوردم گذشت جونم.وقتی رویاها سبز و طلایی نباشن.وقتی همشون پر از دیو و غول باشن.وقتی یه عالم رنگ سیاه زده باشی به رویاهات همون بهتر که از بی رویایی بمیری.آخ.....یه شیشه خرده دیگه.یکی بیاد اینا رو جمع کنه ببره.میرم توی حیاط.با اینکه میترسم بهتر از اینه که توی این اتاق تاریک لعنتی بشینم و برای دل خودم غصه بخورم.خواب از سرم پریده.می دونم حتی اگه صد هزار تا گوسفند رو هم که از روی نرده ها میپرن بشمرم خوابم نمی بره.توی حیاط زیر بارون می دوام.قطره های بارون میره لای موهام.میره تو یقه م.میخوره به صورتم.صدای قهقهه م توی دل شب می پیچه.یعنی بارون اینقدر خوب بود و من نمیدونستم؟میرم یه گوشه و از سرما میلرزم.به خودم نگاه میکنم.خیس خیس شدم.خیس خیس مثل خود بارون.......