سلام

این دوشبه خیلی فکر کردم.شبها تا ساعت دو بیدار بودم.مخصوصا با مشکلی که برای یکی از دوستام پیش اومده بود خیلی در هم ریخته بودم.میدونم اینجا رو میخونه.دلم میخواد بهش بگم همه خیلی دوستش داریم.همه خیلی به فکرشیم.دلم میخواد باور کنه ما دوستاشیم.دوستایی که خیلی دوستش دارن.باید بدونه پشتشو خالی نکردیم.همین که یه نفر باشه تا توی دنیا احتیاج به کمک داشته باشه من مینویسم تا کمکش کنم.اینکه توی این یه ماه که وبلاگ مینویسم یه دوست عزیز مثل لیلا پیدا کرده باشم برام یه هدفه تا وبلاگ بنویسم.همین که لحظه هام رو با شما قسمت کنم و به همه تون یه بغل آرزوهای رنگی هدیه بدم برام کافیه.(آرزوهام درهمه هی سوا نکن!)من یه عالم آرزو دارم.هر رنگی دلتون میخواد بردارین.از آبی و سبز و صورتی گرفته تا سیاه.......نه نه من آرزوی سیاه ندارم.خدای نکرده شما که آرزوی سیاه نمیخواین؟راستی هر وقت میخوام یه تصمیم بگیرم یه تکه از کتاب آنی رویای سبز رو بارها میخونم.یه عالم هدف به آدم می بخشه.اینجا می نویسمش که شما هم بخونین.این یه تیکه از نامه یه برادره به خواهرش که بعد از کشته شدن برادر توی جنگ جهانی دوم به خواهر
می رسه:
برای کودکانت از آرمانی صحبت کن که ما به خاطر آن جنگیدیم و به آنها بیاموز که این آرمان نه تنها با ایثار جان پایدار باقی میماند بلکه با زندگی و زندگی کردن نیز ثبات و دوام میابد.وگرنه قیمتی که بابت آن پرداخته کرده ایم بیهوده بوده و ایثارهای ما هیچ فایده ای در بر نداشته است......