ابر بارانش گرفته

                            

 دیروز یکی از روزهایی بود که مامانم را خیلی زیاد دوست داشتم،با اینکه از صبح بیرون بودم و خیلی ندیدمش.شب داشتم فکر می­کردم چه­قدر خوب که من یک زمانی توی دل مامانم بودم،اینقدر نزدیک به او. لابد خیلی اذیتش می­کردم اما خیلی دوستم داشته،برایش خیلی مهم بوده­ام...حتما!

تمام آدم­ها یک­روزی توی دل مامانشان بودند،نوزاد بودند...یادشان نیست؟

فکر کردم خوب است پس­فردا آدم­ها این را یادشان بیاید،شاید اینطوری یواش­تر کتک بزنند و حواسشان باشد کسی که دارند تفنگ را سمتش نشانه می­گیرند یک­روزی یک نوزاد کوچک بی پناهی بوده که هر کس رد می­شده لپش را می­کشیده و مادر دل­نگرانی دارد...بعد غلت زدم و فکر کردم تئوری مسخره­ای است.بی­پناهی ِ حالای آدم­ها با نوزادی­شان چه فرقی می­کند؟بلکه حالا بی­پناه­تر،تنهاتر...مگر آن­موقع دنیا جز خوردن و خوابیدن و دستشویی و بغل مامان غان و غون کردن چه بوده؟

اما آدم چه می­داند؟مگر کسی دوران نوزادی­اش را یادش است؟همین­که از دنیای امن دل مامان بیرون بیایی یعنی بی­پناهی...ها؟مگر این پست نبود...سندرم مرگ نوزادان در اثر اندوه...تا حالا آدم بزرگی در اثر اندوه مرده؟این که می­گویند فلانی "دق کرد" همین است؟می­شود اسمش را گذاشت "سندرم مرگ بزرگسالان در اثر اندوه"؟

هر آدمی،حالا،هر جای دنیا که هست،هر جایی که نشسته،هرقدر تنفر را دور خودش جمع کرده،هرقدر عشق را،یک­روزی شبیه این عکس بالا بوده که این روزها هی توی گودر می­چرخد،از آیتمزی به آیتمز دیگر...سرگیجه نگرفته­باشد؟از این همه آدم غریبه نترسیده­باشد؟

غلت بعدی را که زدم فهمیدم این حرف­ها به درد لای جرز دیوار می­خورد وقتی پس­فردا در پیش است و هیچ­کس نمی­داند قرار است چه اتفاقی بیفتد...

کدامشان یادشان می­آید یک زمانی توی دل مامانشان بودند و تفنگ دستشان نبوده و بی­پناه بودند و محتاج؟

گفتن اینها به چه دردی می­خورد؟یعنی من فکر می­کنم آدم­ها نمی­دانند از اول این­قدری نبوده­اند؟

دست خودم نیست،پس فردا در راه است و تئوری­هایم ته کشیده و کاش یک­روزی برسد که آدم­ها مطمئن باشند وقتی از دل مامانشان می­آیند بیرون،دنیای زیبایی منتظرشان است،دنیایی که گریه کردن ندارد و آفتاب دارد و پنجره و بهار و عشق و از این جور چیزها...بله! 

+عنوان پست نام داستانی است از شمیم بهار.