از سری پست‌های پاک شده از ف.ب

داستان بعضی عکس‌ها، توی زوایای نادیدنی تعریف می‌شود. زوایایی که عکاس نشانت نداده، نخواسته که نشانت بدهد...
این عکس برای من، داستانی دارد که توی نادیدنی‌ها شکل می‌گیرد. توی چشم‌های زن مثلا... هر چند دستی که پیش آمده، مشتاق است و منتظر بخشش انگار...
نمی‌دانم، اگر هم بخشیدنی در کار باشد باید از چشم‌های زن پرسید...

عکس از: Celal Özdemir

پی‌نوشت: هنوز هم این‌جا خونه‌ی امن منه انگار...

سبکباران ساحل‌ها

یک آلبوم تک‌نوازی پیانو را گذاشته‌ام روی تکرار، پرده را زده‌ام کنار، دراز کشیده‌ام و به ردیف پنجره‌های روبه‌رو نگاه می‌کنم...
انگار که پنجره‌ها هی می‌روند توی هم... یک چیزی توی هوا هست، یک خاصیتی که نمی‌توانم ندیدش بگیرم...به نظرم موسیقی پخشش کرده توی هوای ساکن اتاقم، این آرامش سیال را که انگار رنگی از یک غم چندهزار ساله دارد... غم چند هزارساله؟
بله...شما عمر زمین را حساب کنید... چه‌قدر هجران،چه‌قدر جنگ، چه‌قدر دوری، چه‌قدر از دست دادن، چه‌قدر نرسیدن، چه قدر دیر رسیدن، چه‌قدر شکست، چه‌قدر ترس، چه‌قدر زمین خوردن و باز بلند نشدن، چه‌قدر زخم برداشتن...
گاهی یک موسیقی می‌تواند اندوه هزارسال آدمی را جمع کند توی نت‌هاش، توی همان چند دقیقه... یک اندوه ته‌نشین کم‌رنگ، انگار داری از پس شیشه‌ای غبارگرفته نگاهش می‌کنی...
می‌تواند جمع کند توی نت‌هاش و رنگ آرامی بزند بهش... انگار شب باشد و نشسته باشی لب دریا و دریا موج بردارد، موج بردارد و رسالت تو این باشد که موج‌ها را نگاه کنی و نگاه کنی...که توی ساحل باشی... سبک‌بار؟ گمان نکنم... آخ که کجا دانند حال ما سبک‌باران ساحل‌ها؟