تا مبادا بی هوا خاموش

فکر می کردم یکجایی توی این روزها کم می آورم،بعد می نشینم و زانوهای زخمی ام را می مالم و منتظر می مانم کسی بیاید دستهایم را بگیرد.نشد...صبح ها که از خانه می روم بیرون روی پیشانی ام ننوشته توی سه ماه دو نفر را زیر خاک کرده ام.روی پیشانی ام ننوشته از دوستم دلگیرم و اینقدر بهانه ام مسخره است که نمی توانم بهش بگویم.ننوشته که دیروز رفته ایم سینما مثلا حال و هوایمان عوض شود،بعد "طلا و مس" بوده و همه اش بیمارستان و بیماری و اشک و من هی صندلی ام را فشار داده ام.بعد که رسیدم خانه به نگار غمگین پشت تلفن قول داده ام که زهرا زود برمی گردد،سلول های تنگ و تاریک جای زهرای مهربانی نیست که با آن همه بلندی اش،هیچ سیاهی را برنمی تابد.

دوچرخه سواری کرده ام،بستنی گردویی خورده ام،فرندز را تمام کرده ام،آهنگ ها را از توی فلش ریخته ام روی کامپیوتر،مشق های زبانم را نوشته ام،جیره ویتامینم را خورده ام،اس ام اس های :دی جان را از توی گوشی ام پاک کرده ام،دنبال نوای سه ساله دویده ام و به سوالش فکر کرده ام که اگر ما دانه های جوجه ها را بخوریم ناراحت می شوند؟بعد چی کار می کنند؟بعد هی دویده که پروانه جان بیا بغلم،برگ ها شما چه خوشگلید...

بلد شده ام،با پارسال همین موقع خیلی فرق دارم،بلند شدن را بلد شده ام،قایم کردن بغض را بلد شده ام،به خاطر بقیه خندیدن را بلد شده ام،به خاطر زندگی جنگیدن را بلد شده ام...  

 بلند می شوم،زانوهایم را می تکانم،اینجا ماندن و وا دادن خیانت به رویاهای یکسال گذشته همه ی ماست.چه خوشحالم که رویای به این بزرگی دارم،که این همه پرنور است بسکه با این همه شریکمش.این همه ای که از رویای سبزمان می نویسند،می سرایند،می میرند به خاطرش حتی و زندگی اش می کنند.

"تا نسوزم

تا نسوزانم

تا مبادا بی هوا خاموش...

پس چگونه

بی امان روشن نگه دارم

سالها این پاره آتش را

در کف دستم؟

تا بدانم همچنان هستم!"

+شعر از قیصر امین پور