این روزهای آخر اسفند...

من روزهای آخر اسفند را زیاد،خیلی خیلی زیاد دوست دارم.نه برای شوق خریدن تقویم جدید که وقتی این همه خالی است کلی حس خوب می­دهد به آدم.نه به خاطر پرده­های سفیدی که پشت پنجره های تمیز نشسته­اند،نه به خاطر خاطره­هایی که موقع اتاق تکانی می­ریزد دورم.نه به خاطر خیال­های قبل از خوابم که تخم مرغ امسال را چه شکلی کنم.نه به خاطر گلدانهایی که خاکشان را عوض کرده ام.نه به خاطر شلوغی گیج خیابانها و لبخندهایی که از یک جای دور می­نشیند روی تنم.نه به خاطر تابلوهای جدیدی که کوبیده­ام به دیوار.نه به خاطر روز شیرینی­پزی مامان و عطری که می­پیچد توی خانه.

چرا،همه­ی اینها هست! اما یک جور بهانه است انگار. انتظار کشیدن برای آمدن بهار،برای فراموش کردن تمام خاکستری های 87،برای اینکه به خودت بگویی سال جدید همه چیز عوض می­شود.

که بنشینی برای پر کردن تقویم جدیدت برنامه­ریزی کنی.که با فلان آدم بیشتر قرار می­گذاری،از چیزی که دوست نداری فاصله می­گیری،کتاب های نخوانده را می­خوانی،فیلم های ندیده را می­بینی،به جای چرخیدن توی روزها برای فوق تصمیم می­گیری،درس می­خوانی،یاد می­گیری...

خودم هم می­دانم هیچ کدامش هم نمی­شود،خیال های دور و دراز برای کامل بودن یک جورهایی توی لحظه ی تحویل سال جا می­ماند.

اما این آرامش بی نظیر اسفند،این همه خوشی و بی خیالی هیچ وقت کهنه نمی­شود.

و این یعنی همیشه امیدی هست!