برای «واو»

سلام

هوای تهران این روزها خیلی بد است.هر وقت میدان آزادی پیاده می شوم می خواهم بالا بیاورم از بس دود می ریزد توی حلقم.

حالا نشسته ام تا برایت بنویسم.دوست داری اسمش را نامه بگذاری،بگذار!

خیلی وقت گذشته است.انگار هزار سال پیش بود و من دیگر بغض نمی کنم وقتی یادم می آید قبلا هیچ چیز به پیچیدگی حالا نبود.لیلا امروز نشسته بود و با خمیر بازی،ابر و خورشید درست می کرد.من نگاه می کردم و فکر می کردم نفیسه هم دلتنگ شده لابد.نفیسه چیزی نگفت،من هم.به ابر و خورشیدهای لیلا نگاه کردیم و من هی دعا می کردم باران ببارد.

راستی خبرها به تو هم می رسد؟خبر عروسی «سین» مثلا؟ما آن شب کلی دست زدیم و چیزی توی گلویم بود که اسمش بغض نبود،دلتنگی بود برای زنگ های ناهاری که می نشستیم دور هم و من همیشه خورشت کدو داشتم.سین یک مچ بند سفید داشت،مثل بازیکن های بسکتبال و من چه قدر دلم می خواست یک روز دیگر با سین حرف نزنم.چه قدر دوست داشتم دوستم فقط برای خودم باشد و با هزار نفر دیگر شریکش نشوم.بعد با هم دعوا کردیم و معلم جغرافی سر کلاس یادداشت هایمان را توقیف کرد.من هی نگاه های نگران سین را پشت سرم می دیدم.روزی که با هم آشتی کردیم از زخم پایم خون می آمد و من لنگ لنگان داشتم می رفتم دفتر بتادین بگیرم که دیدم دلم چه قدر زیاد برایش تنگ شده.نشستم وسط پله ها و گریه کردم و همه فکر کردند پایم چه قدر درد می کند.سین برگشت و پای من هم خوب شد،جای زخمم هنوز مانده اما.

راستی،من یک خانه کشف کردم که انگار یک راست از قصه ها پریده بود بیرون.اسم خیابانش را یادم رفته،پریروز بود که دیدم هوای دانشگاه دارد خفه ام می کند.زدم بیرون و هی رفتم و رفتم.از کلی کوچه و خیابان رد شدم که اسمشان را نمی دانستم،کلی عابر توی بلوار کشاورز از جلوی پایم رفتند کنار و چند نفر خیره شدند به اشکهایم.یک روز دوباره پیدایش می کنم حتما.مگر توی دنیا چند تا خانه هست که پر از پیچک باشد؟شیروانی داشته باشد و یک ماشین قرمز خیلی قدیمی پارک باشد تویش که لابد راه هم نمی رود.

حوض هم داشته باشد،و از توی خیابان پیدا باشد که چه قدر آبی است.

خانه آجری بود با پنجره های چوبی و من آنقدر ایستادم جلویش و نگاهش کردم که دیدم دوباره می توانم برگردم دانشگاه،اشکهایم هم بند آمده بود.

آن وقت ها وقتی نامه می نوشتم برایت،تهش اضافه می کردم زود برگرد.حالا حرفم را پس می گیرم،همانجا بمان و از همان دور مواظبم باش.می ترسم دودهای این اطراف تو را هم خاکستری کند.