در گذر...

می دانم.برف سپید است.زیباست و پر از طراوت و سادگی.اما رد پاهای جا مانده در برف دلتنگم می کند.انگار روزی،کسی رفته و از یاد برده خاطراتش را هم با خود ببرد.

می دانم،باران پاییزی که می بارد دنیا رنگ دیگری می گیرد،اما در روزهای بارانی عابران از یاد می برند سهمی از چترشان را به دیگری تعارف کنند.

می دانم،تابستان پر از رنگ است،اما روزهای کشدار و کسالت آور گاهی آنقدرخمیازه می کشند که انگار قرار نیست شب بیاید.انگار دیگر خبری از ستاره ها نیست.

می دانم،با یک گل بهار نمی شود.اما بهار برای آمدن بهانه نمی خواهد.

و این روزها گاهی طعم گس تابستان را می گیرند.گاهی پاییز می شوند بی حوصله و پر از برگ های زرد.گاهی زمستانی می شوند،با برفی که زمین را سپید می کند و خاطراتی که روی برف سر می خورند.گاهی هم لحظه ای هست که بهار باشد،گاهی از لابه لای کتابهایم سرک می کشد و گاهی پشت درها پنهان می شود.لحظه ای که برای آمدن بهانه نمی خواهد.فقط باید چشمانت را ببندی و از لابه لای سرما و گرما و خزان جوانه بزنی.گوش کن!بهار را می شنوی؟