هجوم غریبی از روزهای دور.
امروز دوچرخه هایم را ورق زدم.به یاد روزهای سیزده سالگی که پنجشنبه هایم طعم شیرین دوچرخه داشت.
دیروز ایمان آوردم که سیزده به در تلخ ترین روز دنیاست.وقتی پولک ها را از روی تخم مرغ های رنگی می کندم.
پیک شادی نداشتم که دلم شورش را بزند.تاریخ ادبیات پانصد صفحه ای جلویم باز بود که هیچ عکسی برای رنگ کردن نداشت.
امروز رسما دانشگاه را تعطیل کردم و نشستم خانه به یاد پارسال که بی خیال کنکور انتظار جام جهانی را می کشیدم.
پارسال تمام عید مدرسه بودم.کلاس تست.ردیف آخر می نشستم و حسرت فیلم های ندیده را می خوردم.
به جایش با بچه ها شعر اشتراکی می گفتیم و خنده های اشتراکی.
امسال بی حوصله در خانه حسرت دقیقه های تلف شده را می خوردم وقتی به تلویزیون خاموش زل زده بودم.
و پنج شنبه عروسی زهراست و تسلیم شده ام در برابر زمان و بهار عجب زمستانست!
۱.امروز یک کتاب خواندم.بگذریم.بهناز علی پور گسکری.نشر چشمه.مجموعه ی داستان کوتاه.
شیوه روایتش را شدید دوست داشتم.
به ما که خسته ایم بگو..
موافقم با بدیه روز 13 و کار خوبی کردی که امروز رسما دانشگاه رو تعطیل کردی ، وبلاگ جالبی داری ، خوش بگذره
تو کدوم مریمی؟
منم بعد از چندین سال یه سری خرت و پرت پیدا کردم! مقدار زیادی هم دوچرخه ی قدیمی پیدا کردم که کلی یاد تو افتادم! و البته گذشته ی خودم...
چند تا از اون خرت و پرتا رو قایم کردم جوری که خودمم نبینمشون! برای روزی که شاید جرات کردم برم ببینمشون یا اینکه جرات کنم سر به نیستشون کنم!...
لحظاتی که میدونم زمانی مال من بودن الان به کل یتیم شدن... نمی دونم باید دلم به حال خودم بسوزه یا اونا!... شایدم فقط باید نشسته در ارابه ی همیشه در حرکت زمان دور شدنشونو تماشا کرد تا وقتی که تقطه ای شن...
فراموشی... تنها راه من برای گریز از خودم...
بگذریم!...
عمر مثل برق می گذره....
طعم خوش زندگی . طعم اظطراب برای تکلیف های عربی. از روی هم دیگه تست زدن. به تست های سرنوشت ساز گوش نکردن. احساس ناب دبیرستان. دبیرستان. د ب ی ر س ت ا ن
ما کجاییم؟ می خوام بیام ببینمت فردا اگر خدا بخواهد. به یاد شعر های اشتراکی به یادم باش