اول عاشق آستالاویستا شدم.فکر کردم اسپانیولی چه زبان خوبی است که آدمها موقع خداحافظی به هم می گویند: آستالاویستا(hasta la vista)
بعد دیروز توی کلاس فهمیدم این را وقتی می گویند که نمی دانی دیگر کی طرف را می بینی.این خداحافظی مال وقتی است که قرار است رفتنی باشد اما برگشتنی نه...
چه طور این ترکیب که این همه بامزه بود به گوش من،می تواند بار این اندوه دنباله دار را با خودش بکشد؟