*بازی که تموم می شه بدون اتلاف دقیقه ای وقت جنگی حاضر می شیم،قراره بریم شهرک غرب.از روز قبل از بابا قول گرفتم و با تعجب فراوان بدون کلمه ای حرف راضی شد.(این فوتبال عجب تغییراتی توی اخلاق و روحیه آدم به وجود می آره ها!)
همه خوشحالند،همه.از مرد و زن و جوون و پیر و هر قشر و تیپی.هر کی هر ابتکاری داشته به کار بسته.اکثرا از شیشه های ماشین آویزونن.دستکش ظرفشویی روی برف پاکنها،رنگ کردن صورت با پرچم ایران،منور،ترقه،یکی چتر گرفته روی سرش و تکون می ده(فکر کنم بعد از بازی اولین چیزی که دم دستش بوده گرفته دستش و پریده توی خیابون!)یکی لامپ مهتابی روشن کرده،یکی رفته روی ماشین و با تمام قدرت پرچم ایران رو تکون می ده(همه ش نگران بودم  نکنه بیافته پایین)دو تا پسر یک پرچم بزرگ ایران دستشونه.می دون و ماشین ها رو از زیر پرچم رد می کنن.یک طرف دف آوردن و دارن جنوبی می رقصن.یک نفر ماشینش رو با یک فوت و فن هایی تکون تکون می ده(همون فوت و فن ها باعث می شه ماشینش خاموش کنه!)چقدر خوبه که وقتی پشت ترافیک نیم ساعته گیر می کنیم کسی فحش نمی ده.همه با آرامش لبخند می زنند و فریاد ایران،ایران توی گوش آدم می پیچه...
*احساس نصرتی بعد از بازی(با جیغ):آقا من خواب دیدم،از هر کی می خواین بپرسین.به حسین فرکی هم گفتم.من خواب دیدم...
حیف که توضیح نمی ده خواب چی دیده تا ما هم در احساسش شریک شیم!
*پای ایران که بیاد وسط،به هر بهانه ای که می خواد باشه ما همه عضو یک خانواده ایم!
*کاش جام جهانی هر یک سال یک بار بود!چقدر به این شادی ها احتیاج داریم.توی این وضع آشفته،چقدر این بهانه های ساده خوشبختی قشنگن!
*به لطف فوتبال به فرهنگ لغاتمون هم اضافه شد.یه آقایی راه افتاده بود وسط ماشین ها و دنبال آبمیوه می گشت.و من بعد از چند دقیقه تامل متوجه شدم منظور از آبمیوه همان آب شنگولی می باشد!

عکس رو از اینجا برداشتم.