دیروز یه دفعه حس شعرم بعد از سه ماه گل کرد.نشستم یه سری چرت و پرت نوشتم که حالا به اسم شعر میدم به خورد شما.خیلی جاها سکته زده و وزن به هم خورده.خودمم فهمیدم اما هر چی فکر کردم چیزی به نظرم نیومد جاشون بذارم.اینم از این:

لحظه لحظه سطر سطر

شعر ناب زندگی

لحظه های پر تپش سطرهای خستگی

می نویسم از درخت

از درخت و کوه و دشت

صفحه صفحه لحظه ها سبز می شود

میان دفتر دلم گلی باز می شود

لحظه ها یکی در میان

گاه سبز و گاه سرخ

گاه رنگ آن گل لطیف

که از میان برفها بلند می شود بزرگ می شود

گاه سفید رنگ برف

یا سیاه رنگ غم

میان لحظه های زندگی

میان دود و غبار و خستگی

میان شادی سپید کودکی ظریف

یا نگاه آن عروسک نحیف

دست و پا می زنم

گاه غرق می شوم

در این میان

میان واژه ای به نام زندگی

گاه گم می شوم!