واگویه

نمی‌دانم چرا. انگار که خودم را مجبور کرده باشم به نوشتن. هر روز توی گوگل ریدر یادداشت‌های چرند می‌نویسم، پر از غلط تایپی و نگارشی. هی پست وبلاگ می‌نویسم و درفت می‌کنم. از خانه که می‌روم بیرون انگار یکی توی مغزم نشسته و خودکار توی دست‌هایش، هی می‌نویسد، می‌نویسد، می‌نویسد...

نمی‌دانم چرا. انگار کلمه‌ها مرا بندی این زندگی کرده‌اند.

از دستشان بدهم می‌میرم.