هر آنکسی که درین حلقه نیست زنده به عشق...

چیزی که مادربزرگ را به زمین وصل می­‌کند عشق است، عشق پدربزرگ به او. عشقی که یک پیرمرد هشتاد ساله را وادار می‌­کند که نصفه‌­شب‌­ها از خواب بلند شود تا ببیند راه تنفس مادرجان باز است یا نه، عشقی که تا یازده شب بیدار نگهش می­‌دارد تا به مادرجان غذا بدهد، ظهرها بیدار بماند تا فیزیوتراپ پشت در نماند، دعا و چشم‌­زخم آویزان کند به گلدان اطلسی پشت پنجره که هی قد کشیده و تمام پنجره را پوشانده، که گلدان گل بدهد و همیشه صورتی بماند.پدرجان توی مهمانی ها زودتر از همه بلند می­‌شود که یعنی مهمانی تمام است: «منیراعظم تنهاست.»
منیر خیلی وقت است تنها روی تخت می‌خوابد،با لوله‌­هایی که به او وصل است، توی اتاقی شبیه بیمارستان با تمام تجهیزاتش. ما به بیماری‌­اش عادت کرده‌ایم. هشت سالی می‌­شود. هشت سال پیش از تصادف مادرجان متنفر بودم، نه چون روزها کش می‌­آمدند و مامان خانه نبود و یادداشتش چسبیده­‌ بود به در یخچال: غذا روی گاز است، گرمش کن.
من غذا را گرم می‌کردم، یادم می‌­رفت خاموشش کنم و تمام ظهرهای سیزده‌­سالگی ام عطر برنج کز­خورده داشت. خانه‌­ی خالی از مامان و منی که از صدای در می‌­ترسیدم، از فیلم­‌های ترسناک تلویزیون می­‌ترسیدم و هنوز حسرت توی دلم مانده بود، حسرت جشن تولد.
تمام کلاسمان را دعوت کرده­‌ بودم. دلم را صابون زده بودم برای کادوها. بعد تلفن زنگ زد، مامان گوشی را برداشت و تولدم به هم خورد...مادرجان تصادف کرده بود، با موتور، توی یک شب بارانی و سرش خورده بود لبه‌­ی جدول. با بغض زنگ زدم به دوستانم که نیایید، چه خودخواه بودم که بغضم برای تولد خودم بود، نه ضربه‌­ی مغزی مادربزگ، نه دمپایی لاستیکی­‌های زشت بیمارستان، نه کوبیدن خانه‌­ی حیاط دار نارمک و خانه عوض کردن پدربزرگ که نزدیک دخترهایش باشد...
مادربزرگ سال‌هاست روی تخت است، همینجوری خوابیده. بدون حرف، بدون حرکت. گاهی ناله می‌­کند فقط و بعد پدرجان سراسیمه می‌­شود و نگرانی توی چشم‌هایش می­‌دود.
روی میز پدرجان همیشه پر از کاغذهای شعر است، برای خودش قلم نی و جوهر خریده و شعرهایی که دوست دارد می‌­نویسد. روزهای چهارشنبه‌­سوری از میلاد سیگارت می‌گیرد و از طبقه‌­ی هفتم پرت می‌­کند پایین. پدرجان با کاغذکادو و پارچه کتاب‌های پاره­‌پوره‌ی قدیمی را صحافی می­‌کند، گل می­‌کارد، عیدها برای همه سبزه سبز می‌کند. قباله‌های قدیمی و نسخه‌­های خطی می‌آورد تا با هم بخوانیم، لیست خرید عروسی‌شان را نگه داشته و ورق زدن آلبوم‌هایشان لذت­‌بخش­‌ترین کار دنیاست.
پدرجان می­‌رود بالای سر مادرجان و می‌گوید:«جانِ دلِ پدر.» و نگاهش می‌­کند و پیشانی‌­اش را می‌­بوسد.

و من فکر می‌­کنم این چیزی که مادربزرگ را بعد هشت سال هنوز اینجا نگه داشته همین عشق است، همین جان دل گفتن‌­ها.